Για τον πνευματικό βίο των προγόνων μας, χρειάζονται πολλές σελίδες γραπτά για να γίνει η εξιστόρηση αυτών, π.χ. οιωνών (σημάδια), μαντείων, δεισιδαιμονιών, δοξασιών κ.ά. Επίσης τα έθιμα των αρραβώνων, των γάμων, τα δημοτικά λαϊκά τραγούδια, τα παραμύθια, οι παροιμίες, τα «μνημεία λόγου», αλληγορίες, διατροφή των κατοίκων, παραδοσιακά επαγγέλματα, π.χ. λαϊκοί ραφτάδες-κεντητάδες, ράφτρες, χτιστάδες, ειδική διάλεκτο των «κουδαραίων», μαστόρων, πρωτομάστοροι χτιστάδες, παλιοί και νεότεροι, δεν είναι δυνατόν να συμπεριληφθούν εδώ στις λίγες σελίδες, καίτοι όλα αυτά αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια του Κιρασοβίτικου πολιτισμού μας. Όποιος επιθυμεί περισσότερα στο βιβλίο του Δ. Σαμαρά έκδοσης του 1999.
Τέλος επισημαίνεται εδώ, πως το χωριό μας, το ΚΙΡΑΣΟΒΟ, είναι ο τόπος καταγωγής του αγίου-οσίου Ιωάννη Κουκουζέλη, που εορτάζεται την πρώτη Οκτωβρίου από την χριστιανική εκκλησία μας. Οι γονείς του ήταν κάτοικοι του Πέρα ή Κάτω Μαχαλά, εκεί υπάρχει σήμερα τοπωνύμιο «στον Κουκουζέλη». Μικρό παιδί, ορφανό το πήραν οι Βασιλείς Κομνηνοί (1000-1100)μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη, όπου, λόγω της «Αγγελικής» του φωνής, σπούδασε μουσική και έγινε ο πρώτος μέγας Πρωτοψάλτης των Βυζαντινών Ανακτόρων. Δεν παντρεύτηκε, έγινε ιερομόναχος στην Αγία Μεγίστη Λαύρα του Αγίου Όρους, όπου μόνασε και απέθανε, αφού ανακηρύχθηκε σε όσιο-άγιο. Εκεί υπάρχει και εξωκκλήσι στο όνομα «της Παναγίας του Κουκουζέλη». Το μοναστήρι αυτό το επισκέφθηκε ο γράφων το 2001 για αναζήτηση ιστορικών στοιχείων για το χωριό μας, Βιβλίο Δ. Σαμαρά.
Η σύγχρονη κοινωνία των πόλεων με τη μεγάλη αστικοποίηση και τις συνέπειες αυτής που είναι η αλλαγή των εθίμων και ηθών, έχει φυσικά επηρεάσει πολύ αρνητικά πολλούς τομείς της δραστηριότητάς μας.
Τα χωριό μας ερήμωσαν, έχουν φύγει οι νέοι μας, συνωστίζονται στις αστικές πόλεις, κυρίως στην πρωτεύουσα κ.ά. Αποτέλεσμα αυτών, είναι ο νέος δυτικός τρόπος ζωής, δηλαδή οι μόνιμες σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και το «βόλεμα» σ’ αυτές. Τα παλιά χρόνια οι άνθρωποι στα χωριά μας, είχαν χτυποκάρδια, είχαν κέφι, μεράκι, ζήλο για ζωή. Σήμερα στις πόλεις κυριάρχησε η ανασφάλεια, η έλλειψη κατανόησης, η αντιπαλότητα, η έχθρα η ζήλια αντί της αγάπης και της αλληλεγγύης. Τότε υπήρχαν οράματα κι όνειρα, πολλά όνειρα!!!
Η Ήπειρος, όπως και το χωριό μας, ήταν πάντοτε φτωχή για να ανατρέψει τα παιδιά της, γι’ αυτό ήταν πάντοτε ξενιτεμένοι, είτε στο εξωτερικό, Αμερική, Αίγυπτο, Βλαχιά, είτε στο εσωτερικό. Η ξενιτιά ήταν βαριά, αλλά εκεί ήταν τόπος προόδου και προκοπής, όπως και πρόκοψαν. Οι Κιρασοβίτες της Αμερικής σχεδόν από τα πρώτα χρόνια της ξενιτιάς τους εκεί, ίδρυσαν την Κιρασοβίτικη Φιλεκπαιδευτική Αδελφότητα το 1910 με γραμματέα τον Αθανάσιο Χαρισιάδη. Αριθμούσε τότε 3-4 δεκάδες μέλη. Έδρα είχε το Μanchester της Νέας Υόρκης των ΗΠΑ. Σκοπός αυτής, η παντός τρόπου βοήθεια, οικονομική και υλική του χωριού μας, του γενέθλιου τόπου τους, κυρίως των παιδιών του σχολείου, σε βιβλία, έπιπλα και εποπτικά μέσα. Μεγάλο τους το έργο. Εύγε αξίζει σ’ αυτά τα παιδιά της ξενιτιάς, που και σήμερα ακόμη συνεχίζουν να βοηθούν, παντί τρόπο, το χωριό μας, (πρόεδρος Δημήτρης Γαλάνης0 π.χ. Νέα Βρύση του χωριού μας και προτομή της Κιρασοβίτισσας μάννας κ.ά. Ο θεός να τους ευλογεί.
Στα αχνάρια της πρώτης αυτής Κερασοβίτικης Αδελφότητας της Αμερικής, ήρθε το 1959-60 να ιδρυθεί και η μεγάλη Αδελφότητα Κιρασοβιτών των Αθηνών-Αττικής, με πρώτο εκλεγμένο πρόεδρο τον μακαρίτη Λευτέρη Δ. Τσίνα, άξιο τέκνο του χωριού μας. Η αδελφότητα μας αριθμεί τουλάχιστον 2000 ψυχές.
Σκοπός ο ίδιος με τον της Αμερικής, η παντός είδους οικονομική, υλική, πολιτιστική βοήθεια του γενέθλιου τόπου μας, του χωριού μας, να παραμείνει ακόμη ζωντανό, να έχει κόσμο, να προοδεύει, να προκόψει, να πηγαίνει μπροστά. Να γίνουν καλύτερες οι εκεί συνθήκες ζωής των κατοίκων. Το τι έγινε μέχρι σήμερα, μετά από 47 χρόνια ζωής της Αδελφότητάς μας είναι γνωστά σε όλους μας. Έχουν γίνει πολλά, π.χ. ξενώνας, πλατείες, βρύσες, συντηρήσεις Δημ. Σχολείων, πέραν των πολιτιστικών εκδηλώσεων τα καλοκαίρια, το Πάσχα, της Απόκριες κλπ.
Αλλά και οι απόδημοι Κιρασοβίτες του Κιάτου Κορινθίας και των Ιωαννίνων, ζήλεψαν την Αδελφότητα Αθηνών, και ίδρυσαν και αυτά τις δικές τους Αδελφότητες, οπότε σήμερα οι απόδημοι εμείς οι Κιρασοβίτες της διασποράς έχουμε εν δράσει τέσσερις (4) τέτοιες αδελφότητες, που άμα συντονιστούν καλά, μπορούν να κάνουν «θαύματα», αρκεί να το θελήσουν με αγάπη, ζήλο και προσφορά στα «κοινά», δίχως υστεροβουλίες και υστεροφημίες. Μοναδικός σκοπός, το καλό και η πρόοδος - προκοπή του χωριού μας, του ξακουστού Κεράσοβου. Εμπρός λοιπόν για μια νέα πανκερασοβίτικη πανστρατιά, για το καλό και την πρόοδο-προκοπή του χωριού μας, περισσότερο για τις αδελφότητες βλέπε βιβλίο Δ. Σαμαρά.