Στην Ευρωπαϊκή χώρα από πανάρχαιους χρόνους γνωστή είναι η Θράκη, στη χώρα των οποίων κατοικούσαν οι Βέσσοι ή Βήσοι.
Προς τη Δυτική πλευρά των θρακικών χωρών βρίσκεται η λεγόμενη «Ήπειρος» η πανάρχαια της οποίας το όνομα σημαίνει χώρα εκτεταμένη, δίχως τέλος (πέρας) ξηρά (από α + πέρας = άπειρος = ήπειρος), που είναι γνωστή από το λυκαυγές ακόμη του ελληνισμού, αναφερόμενη από τον Όμηρο σαν Απείρη.
Συμπερασματικά, σε ολόκληρο το γεωγραφικό τμήμα από τους ποταμούς Αώο (αρχ. Αίαντα) και Σαραντάπορο, μέχρι τον Άραχθο η παρουσία του ελληνικού στοιχείου θεωρούνταν κυριαρχική και συγκροτούσε τα 2/3 του συνολικού πληθυσμού σε ολόκληρη τη διάρκεια της μακραίωνης ιστορίας της.
Η πρωτεύουσα της επαρχίας και η Κόνιτσα, που σημαίνει στα Σλάβικα τόπος που εκτρέφονται μικρά άλογα (βουνίσια), οι ιστορικοί την ανεβάζουν μέχρι τον βασιλιά της Μακεδονίας Αντίγονο το Γονατά (278 - 240 π.Χ.) για να δείξουν πως κρατούσε από Μακεδόνα και έφτανε μέχρι τα σύνορα - στενά της Μέρτζιενης, που από εκεί άρχιζε η χώρα των καραματαράδων. Τα στενά αυτά λέγονταν «Στενά του ΠΥΡΡΟΥ». Για την αλαργινή αυτή εποχή έχει γίνει λόγος-αναφορά στο πρώτο μέρος της παρούσης εργασίας (Λύγκο-Λόγκα), όπου σ’ αυτή συμπεριλαμβάνεται το ενιαίο ΚΙΡΑΣΟΒΟ ή ΚΕΡΑΣΟΒΟ, κατά παραφθορά γλωσσική.